“Beste Sinterklaes, u zee op TV dat er geen staute kinderen zijn dit jaar. Maar dad is niet waar want mijn broertje is héééééél erg staut geweest!!! Tegen mei voral. Ik wil dat u hem straaft en GEEN kadookes voor hem brengt!” Tom, 7 jaar
Stoute kinderen? Je ziet ze soms wel. In de supermarkt, op weg naar huis, aan de speelplaats. Andermans kinderen, uiteraard. De onze zijn hoop en al een keertje ongehoorzaam of ondeugend, dat spreekt.
We geloven inderdaad instinctief dat elk kind goed en onschuldig is. En schrikken ons een hoedje als we op het matje worden geroepen bij het schoolhoofd of de leerkracht voor de streken van onze zoon of dochter. Of we staan soms verbijsterd te kijken hoe ons kroost vecht, scheldt, spuwt, slaat, pest en soms zelfs anderen uitsluit …
Ik weet niet hoe het met jouw kinderen gesteld is, maar de mijne waren (ze zijn nu volwassen, hèhè - zucht van opluchting) niet altijd lieverdjes. Het kost me geen enkele moeite om dit toe te geven. Ze waren immers perfect normaal en beiden zijn prima terecht gekomen. En daar waar ze elkaar tijdens hun puberteit regelmatig naar het leven stonden (ik moest ooit een keer een groot slagersmes uit de hand van mijn jongste wrikken - echt gebeurd!) zijn ze op dit eigenste moment op stap in Leuven om een appartementje te zoeken waar ze willen samenwonen om de kosten te delen. Ja, ook voor u is er hoop !)
Opgroeien met een broer of zus, laat staan meerdere, is hard werken. Je moet proberen mama en papa’s liefde te behouden. Je moet ervoor zorgen dat je brus (= samentrekking van broer of zus, zoiets als ‘sibling’ in het Engels) de kaas niet van je brood eet. Je moet er tegelijkertijd goed mee proberen op te schieten. Ah ja, want samen spelen is veel plezanter dan alleen!
De grenzen van hun geduld, van hoe ze zijn, wat ze willen en van wat ze al of niet kunnen ontdekken ze spelenderwijs. En dan wordt het al eens krijsen en stampen als eroverheen wordt gewalst, natuurlijk. Zo leren ze wie ze zelf zijn en hoe ver ze kunnen gaan bij andere(n). Spelen en ruziemaken zijn dus gezond, al moet je ingrijpen als er eentje klaarstaat om de andere te doorboren.
Elk kind is anders en heeft andere eigenschappen, behoeften en verwachtingen. Daar waar een voetbal voor de ene het opperste geluk vertegenwoordigt, is het een flutcadeau voor de ander. Heel wat ouders menen dat hoe groter het cadeau is of van hoe een bekender merk, hoe blijer een kind ermee zal zijn. Ik verklap je graag een duurbetaald geheim: dat is lariekoek. Een kind wil spelen en in zijn eigen vrije tijd zichzelf kunnen zijn. Geen enkel kind wil daarbij veroordeeld worden. Spelen verraadt wat erin zit. Niet als stout, dwars of ongehoorzaam. Maar als natuurlijk talent, als deeltje van zijn persoonlijkheid en als zuivere goesting. Wil je zoontje balletdanser worden? Geef hem dan toch die felbegeerde dansschoenen en uitrusting. Hij wordt alleen maar wie hij in aanleg is, hoor - je kan er heus zelf geen homootje van maken! *
Wil je dochtertje auto’s of een gereedschapskist? Ze zal er de jongens of juist de meisjes niet liever of minder graag om zien later.
Als je als ouder beseft dat je je kind maar eventjes ‘hebt’ - hebben als in ‘mag koesteren en begeleiden’ - en dat het jouw taak is het tot een evenwichtige, zelfstandige en verstandige volwassene groot te brengen, ben je al halfweg een geslaagde opvoeding.
Duur speelgoed hoort daar niet bij. Leuk speelgoed wel. Duurzaam, plezierig - ik zou haast zeggen ‘klassiek’ speelgoed. Waar je kind vooral zélf wat mee kan doen. Blingbling speelgoed om alleen maar naar te kijken is geen euro van je zuurverdiende centen waard!
Tip: maak nog voor Sinterklaas een afspraak met andere ouders en ruil quasi-onaangeroerd speelgoed met enkele van hun bijna-nieuwe exemplaren. Jullie portemonnee en ons milieu zullen er wel bij varen .
Het karakter, de talenten en de motivatie van elk kind is anders, dus zal het andere speelgoedvoorkeuren hebben dan jij, zijn zusje of haar broertje.
Gun ze het plezier zich in een cadeau te verliezen en zichzelf passioneel te verliezen zodat ze de tijd uit het oog verliezen (flow), ook al is het niet jouw keuze. Solfer ze niet op met jouw onvervulde dromen van toen jij klein was. Je kind heeft het recht zichzelf te zijn, het hoeft echt geen kopietje van jou te worden. Psssssst, dat kan trouwens toch ook nooit lukken.
Een kind beschikt gelukkig over een eindeloze fantasie en zal spelen met wat er voorhanden is zoals het bij hem past. Dus maak je geen zorgen. Ook niet als je dochter die dure prachtige plassende en pratende pop uit elkaar schroeft! Ze is niet destructief bezig, ze wil gewoon weten hoe die pop dat allemaal kan: een ingenieur in de dop!
Ik ken nogal wat ouders die geweertjes uit de speelkamer bannen en alsnog met lede ogen aanzien hoe hun spruit een stokje als pangpang-pistool gebruikt. Wees gerust, cowboy en indiaan spelen - zelfs met geweertjes! - leidt niet tot oorlogszuchtigheid. Het verraadt hooguit hun nood aan beweging, samen spelen en ruimte.
* Je seksuele geaardheid wordt nog voor je geboorte vastgelegd in je hersenstructuren. Staat je godsdienst homoseksualiteit niet toe? Denk er dan eens over na om van religie te veranderen of om vrij van gelijk welk opperwezen door het leven te gaan. Wat je als pril kind leerde weer opgeven is weliswaar aartsmoeilijk, maar omdat godsdienst pas na de geboorte werd aangeleerd, is dit nog altijd gemakkelijker dan van geaardheid te willen veranderen.
